Als kitten meegebracht van de rommelmarkt en uit medelijden geadopteerd uit een hels groot gezin waar de kinderen de katjes de lucht ingooiden en zoveel meer.
Het katertje met een rugzakje, zo bleek. Bang van het geluid van plastiek, grote schrik voor de bel en bezoekers. Alles behalve knuffelkat. Maar wel de ‘ik zit niet op je schoot maar vlak ernaast’ kat. Je deed je ding. Je was thuis. Behalve de twee weken die je bij de buren opgesloten zat. Het was je wilskracht die je er doorhaalde. Sterke Leon! Je verdedigde stoer de tuingrenzen en maakte geduldig komaf met ongedierte. Je leek meer en meer op je gemak. ’s Morgens liefhebber van de krant en overdag toetrsannnnnnnndrrrrrrrrrrrrrb, toetsenbordloper.
Je laatste jaren waren lastig. Een jonge boze buurkater maakte jacht op jou en we zagen hoe je in huis bleef en stilaan wegkwijnde. We wilden het niet weten. Je was er altijd geweest. Overal, vooral dicht bij ons. Daar blijf je.
Leon, we vergeten je nooit.