gezinsleven – Tekstament

Kijk daar in de hoek, dat is van toen de kat klein was. En hier, ze was dan al oud en ziek. Dat bokaaltje uitjes dat je van hoog liet vallen. Wow zeg! En dat daar aan de zetel is van die ‘voedselvergiftiging’ van Staf. Ja, te straf uitgegaan natuurlijk.
Nee, we scrollen niet door foto’s. We bekijken onze gevlekte vloer. Ik denk dat de lage prijs al even hard in onze ogen scheen die dag in 2002 als die blinkende tegels zelf. “Indische kalksteen”, mevrouw. “Het is leisteen maar een beetje anders. Let op, het is wel iets teerder, je ziet al eens een vlek.” Wij, verblind: “ooh maar wij zijn zelf niet teer hoor, we vinden dat niet erg, dat hoort bij een natuursteen.”
Eerlijk? Er zijn ergere dingen. En jawel, ik vloek in verschillende talen bij weer een nieuwe kaart van een vreemd land aan mijn voeten, tot ze na een tijd deel van het geheel uitmaakt. Maar waar geen foto’s van bestaan hebben we toch maar mooi een levenslange afdruk. Sorry Staf. Je zogezegde voedselvergiftiging zal nog lang een issue blijven. Dat hoort bij een natuursteen.

‘Mé Katrien, er zaten veel mensen aan de tafel. Leuk hé, en met meme Leona, en Marte, en….’. Achterop de fiets ontpopt Mielemansje zich altijd tot een spraakwaterval. Alsof de frisse lucht en het zicht op mijn zwoegende rug hem inspireren tot volzinnen mét intonatie. Ik trap stevig door tegen wind, laat hem zijn monoloog uitzingen, want we bleven te lang aan die tafel en zijn eerste kleuterklasje start bijna.

Ik ben blij dat hij er ook van geniet. De grote gevulde tafel die ooit de kern van mijn toekomstdromen vormde. Als enig kind vond ik het te stil aan onze keukentafel. Ondanks mijn constant gebabbel, schijnt het. Ondanks of net daarom? Ik dagdroomde geregeld weg naar een groot gezin aan een tafel van tien. Die droom kwam zo hard uit. Ik zit er midden in. En aan die tafel dus.

De samenstelling eters wijzigt dag na dag. Vier generaties schuiven af en aan, wisselen en bedisselen. Voeren grootse tafelgesprekken. ‘Onze nieuwe buur is een transman’. ‘En begrijp je hem een beetje?’ ‘Euh, ja, ik had nog geen diepgaand gesprek met hem daarover hoor, waarom vraag je dat?’. ‘Je Frans was nooit goed en die fransman kan toch geen Nederlands?’

Mielemans vindt dit dus ook fijn. Te jong om te snappen wat er gezegd wordt, maar oud genoeg om de sfeer te proeven van tafelen met velen. Ik zet hem net op tijd op school af en terwijl hij naar de juf rent ben ik toch opgelucht dat hij nog niet kan navertellen wat hij allemaal hoort.