Categorieën
uithetleven

Klopjacht

Van de radar verdwijnen, rennen en schuilen, plannen smeden en die weer wijzigen, en vooral die speurders een neus zetten, hoe zalig is dat. (vooral als je er niet écht in zit.)

Sinds seizoen 1 van dit programma valt mijn oog op camera’s, combi’s en ideale verstopplekken. Bij elk sociaal contact maak ik me de bedenking of en hoe die een hulp kan zijn bij de ultieme verdwijntruc. Geen wandeling in ons landje zonder opstellen van een strategie en afwegen van ontsnappingskansen. Gelukkig doet Dirk alsof dit allemaal doodnormaal is.

Niet slim om dit zo maar te grabbel te gooien, maar mijn plan is (zou zijn) om, met alle respect voor wie het zijn dagelijks leven is, vermomd te gaan als dakloze. Geen rugzak maar een geruite linnenzak, sjofel gekleed met een sjaal om mijn hoofd, en zeker níet doen alsof ik een doel heb. Gaat me zó af, volgens mijn entourage.

Vorige week dan, een wandeling op een wegje tussen Koksijde en Veurne. Weer helemaal in de klopjachtmodus. “Hier zouden we toch niet mogen lopen dan…” Moeilijk om te doen alsof je niet weet waarheen, het is links of rechts. Weinig ontsnappingsmogelijkheden ook. Gesleten vlas aan de ene kant, de vaart aan de andere. Plots: de helikopter van Koksijde boven ons hoofd. Ik trek Dirk net niet mee het water in. Hij denkt mee dat we, moest het voor echt zijn, diep onder water moeten zwemmen, anders zijn we toch zichtbaar uit de lucht. En niet aan de overkant maar een stuk verder in de vaart aan dezelfde kant terug aan wal kruipen, dat zouden ze niet verwachten. Dus, ik noteer vandaag Dirk als compagnon en twee snorkels met extra lange buis voor in de landloperszak als het zo ver is. En de zak zelf? Die geven we dan mee met de cameraman, die zal niet gewonnen zijn voor het onderwatercircuit. Maar hij heeft in elke geval mooie beelden, en wij de prijs voor de vindingrijkste en moedigste deelnemers.

Dit jaar zijn we er helaas weer niet bij, (we hebben ons nog nooit ingeschreven trouwens) maar dat geeft ons een jaar extra voorbereidingstijd. Intussen blijf ik het kind in mij koesteren. En Dirk ook.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *