(de zolder, deel 1)
De zolder ruimen. Het is een project. Vooral als het ooit de zolder van je ouders en grootouders was. Want wie ben jij dan om hún spullen op te halen van hún zolder? Wie weet straffen ze me als ik aan hun gerief zit, zo bijgelovig ben ik, en intussen is het een excuus. Dus…het blijft een project en een bron van inspiratie. Mijn pa hield van rijmende teksten schrijven en voordragen. Bij elke gebeurtenis, leutig of droevig. Die zijn verzameld op zolder. Vandaag is de verjaardag van zijn afscheid, 30 jaar al. Hij krijgt van mij een rijmende ode aan zijn leven, net zoals hij er zelf honderden schreef. Aan zijn stijl kan ik niet tippen. En zijn teksten blijven nog even staan. Misschien doe ik er nog iets mee. (en koop zo mijn latere straf af 😉)
Pa, (André Bonte, 1910 – 1992)
dertig jaar precies sinds ons afscheid.
Droefheid werd diepe dankbaarheid.
Ik leef zoals jij in het leven stond
en hoor je woorden uit mijn mond.
Je teksten met grappen doorspekt,
serieuze speeches, met bakken respect
liggen in dichte dozen op zolder,
bij liedjes en toneel vol kolder.
Die gaan niet weg, alles blijft nog even.
Het was een groot deel van je leven.
Een leven waarin je het zonnige zag:
Vriendschap, genieten, je vrolijke lach.
In oorlog, crisis en moeilijke tijden
koos je het leven boven het lijden.
Je hield van organiseren en mensen amuseren,
Van ons, de lochtink, ‘poend’ren’ en studeren.
Tussen jou en mij was het niet altijd koek en ei.
Het laatste woord, dat wilden we allebei.
Nu ik het heb geef ik het graag terug,
om te ruziën gaat het leven te vlug.
Groet vanop je zolder,
Katrien
