Van burn-out naar turn-over

een turbulente periode op een rijtje gezet

Juli 2020
Een burn-out, da’s voor perfectionisten. Gelukkig leg ik mijn lat niet hoog. Content met genoeg, met brons, met ‘niet perfect maar het kan er zeker door’. Is makkelijk leven zo, onder mijn eeuwig motto ‘als het maar vooruit gaat’. Het zal mij dus niet overkomen.
Helaas, op een doordeweekse avond na een bewogen werkdag, overvalt mij een misselijkmakend beklemmend angstgevoel. Ik sta voor een enorme berg die ik niet op kan of -wil. Veel te veel tranen ook, geen idee waar die vandaan blijven komen, weken aan een stuk. En mijn hart slaat op hol. Dit ben ‘ik’ toch niet?

Augustus 2020
In het besef dat zelfs het jaarlijks verlof geen enkel positief effect heeft op mijn gemoed, besluit ik om de job van bibliothecaris volgend jaar on hold te zetten. Een jaar onbetaald verlof. Start in januari. Dat vooruitzicht helpt me door de laatste werkende maanden. De tranen blijven hoog, de moed zwaar in mijn schoenen gezakt.

Februari 2021
Het zware ‘pak op mijn hart’ is al iets lichter geworden. Ik kijk voorzichtig en verwonderd achterom. Wat is gebeurd? Hoe kon het zover komen?
Achteraf bekeken kan ik de vinger precies op de wonde leggen. Onbewust plaatste ik toch een lat te hoog. Die van ‘mensen blij maken’. Dat geeft me tonnen energie en ik haal er mijn geluk uit. Ik voel me, héél onterecht en klinkt bovendien echt hovaardig, verantwoordelijk voor het geluk van velen.
In 2020 gebeurden in de wereld dus ook in de bib en thuis zaken die ik niemand kon besparen. Mijn uiterste best doen was niet genoeg om iedereen happy te houden.
– Covid-19 en voor sommigen de angst ervoor, waardoor elk plots op een ander spoor zat.
– Verwachtingen van de werkgever versus mijn eigen visie versus de gevoeligheden van het team.
– Verwoede pogingen om Gasthuis2.0 tijdens de lockdown draaiende te houden na zo veel investering.
– Groot Schuldgevoel naar de oudere en jongere generatie in ons gezin omdat ik zo weinig kon bijspringen.
Naar mijn gevoel toen lag de oplossing van dat alles in mij, maar hoe ik ook zocht en probeerde, ik vond ze niet, tot het stopte.
En dat is, waarom het fout liep.

Juli 2021
Het sabbatjaar is halverwege. Het pak is van mijn hart. Het ritme van mijn leven is vertraagd in positieve zin, het ritme van mijn hart blijft verstoord. Er is ruimte voor zaken die vroeger ‘sorry geen tijd’ heetten. Tijd voor alles wat eerder in de rapte moest. Veel voldoening uit het gezin, familie en vriendenkring. Het besef dat we maar één keer leven. Kans om brandjes te blussen en in te springen waar nodig, maar niet meer ten koste van mezelf. Ik herken het moment, de lijn, waar ik vroeger overheen liep maar waarvan ik nu weet: hier stopt mijn verantwoordelijkheid.
De hartkloppingen, volgens de dokters niet gevaarlijk, doen me letterlijk af en toe stilstaan bij het hier en nu. Ik stel vast: Om na dit jaar terug in de snel draaiende ton te springen is mijn aanloop te traag geworden. Wie een draaiton kent, weet dat daar grote accidenten kunnen in gebeuren.
Ik haal diep adem en spring de andere kant uit: ik neem ontslag.

April 2022

De reacties van vrienden en familie zijn gemengd. Ik besef maar al te goed dat het een voorrecht is. Velen hebben niet deze keuze of kiezen om ze niet te maken. Ik zal nooit beweren dat mijn aanpak de enige juiste is.
My pension laat weten dat er nog goed 11 jaren te overbruggen zijn als ik een enigszins toonbaar loopbaanoverzicht wil bekomen.
De uitbating van Gasthuis2.0, samen met Dirk, is een verrassend variabele bezigheid. Boekingen beheren, douches poetsen, boekhouden, bedden opmaken,…en instaan voor het geluk van de bezoekers 😉
TeKstament.be wordt de tweede poot van mijn nieuwe beroepsleven, want op één is het moeilijk staan. Woorden die blijven. Levensverhalen, liefdesbrieven, rouwteksten, advertenties … je noemt het en ik schrijf het. Om dit goed doorstart te krijgen is nog wat werk aan de woordwinkel maar weet je, ik heb nog wel wat tijd. Hoop ik.

Katrien